Eerste blog in tijden…

Hoi! Welkom op mijn blog. Daar ben ik dan eindelijk. Een poosje geleden deelde ik op Instagram (@andreahofman) dat ik het bloggen weer wilde oppakken en stelde ik de vraag wie het leuk zou vinden om mijn blog ook daadwerkelijk te gaan lezen. Ik kreeg toen verassend veel positieve antwoorden en dat zorgde ervoor dat ik nog enthousiaster werd! Echter voelde ik toen ook gelijk een soort van druk en het lukte me maar niet om te beginnen met schrijven. Terwijl het juist iets is wat ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Ik kon mijn vinger er maar niet op leggen, waarom het me simpelweg niet lukte om een start te maken aan mijn blog. Tot ik een afspraak had met mijn ergotherapeut.

”

Een onderwerp waar we nu vooral bij stilstaan is ‘ontspanning’

Ik zie haar wekelijks, als onderdeel van mijn revalidatietraject, en bespreek voornamelijk dingen omtrent het indelen van mijn dagen en het doseren van mijn energie. Een onderwerp waar we nu vooral bij stilstaan is ‘ontspanning’. Omdat ik op dit moment even thuis zit en me helemaal wil focussen op mijn revalidatie, kom ik mezelf vaak tegen. Ik heb veel niet helpende gedachten en merk dat ik nog op veel weerstand stuit als het gaat om het accepteren van de MS en het leren zien van andere/ nieuwe mogelijkheden. Maar, er zit zeker vooruitgang in! Ik krijg steeds meer inzicht in mijn gedachten en mijn handelen en leer hoe ik dit op een andere, voor nu betere, manier kan vormgeven. Je kunt je voorstellen dat in een dergelijk proces een stuk ontspanning heel belangrijk is. Op de vraag: ‘’Wat is voor jou ontspanning?’’ kon ik echter niet direct een antwoord geven. ‘Vroeger’ was het voor mij ontspanning om lekker een eind te wandelen, te gaan zwemmen, de keuken in te duiken of lekker de stad in gaan. Nu lukken die dingen me helaas niet altijd meer zoals ik ze gewend was. Dus het was een zoektocht naar welke activiteiten me nu dan de ontspanning kunnen bieden die ik zoek. Ik heb geprobeerd om te gaan zwemmen, maar dan niet zo fanatiek en lang als ik gewend was. In plaats van een uur, ben ik een halfuur gegaan en heb ik voor mijn gevoel op een veel lager tempo gezwommen. Mijn lichaam dacht daar echter anders over… Na het zwemmen was ik zo moe, dat ik de rest van de dag op de bank moest liggen. Niet echt ontspannen dus. Een stuk wandelen dan….., heerlijk, maar voor mijn gevoel moet die wandeling toch dan wel op zijn minst een uur duren voordat het ook nuttig is geweest. Wat op dit moment gewoon te lang is.

Na mijn gesprek met de ergotherapeut ben ik gaan inzien dat die ontzettend hoge lat die ik continu voor mezelf leg, niet erg helpend is. De dingen die ik doe, zou ik graag willen doen zoals ik ze altijd al deed. Maar ik besef me nu dat ik ook gewoon een kwartiertje kan gaan lopen. Dan ben ik ook buiten, heb ik even bewogen en kan ik me achteraf voldaan voelen. Hetzelfde geldt voor het zwemmen. In het water liggen, even geen pijn voelen en lekker licht zijn, ervaar ik ook als ik een kwartiertje ga en alleen maar schoolslag doe. Ondanks dat ik het moeilijk vind om mijn mindset in deze te veranderen, probeer ik het wel en probeer ik iedere dag weer iets nieuws uit, om te kijken wat me wel lukt nu!
Deze hoge lat waar ik net over schreef, heb ik ook laten ontstaan bij het schrijven van mijn blog. Want ja, als ik een blog schrijf dan moet het wel met een logisch verhaal beginnen, dan moet het ook in een keer goed zijn en moet ik ervoor zorgen dat het prettig leest. Zie je hoe vaak ik moet heb geschreven in de vorige zin? Ik leg mezelf zoveel dingen op, dat het bijna niet meer leuk is om iets te gaan doen. Dat ik het bijna niet meer durf te proberen, want stel je voor dat het niet lukt….

Naast die ontzettend hoge eisen die ik aan mezelf stel, werd het me duidelijk wat me nog meer tegenhield in het schrijven van mijn eerste blog. Ik kon maar geen grip krijgen op wat er allemaal moest gebeuren, het overzicht ontbrak totaal. In mijn hoofd heb ik het schrijven van mijn blog gevormd tot een soort enorme berg, waar van alles voor moest gebeuren. Dit zorgde voor heel veel frustratie, want zoveel werk is het toch niet een blog schrijven? Dit ontbrekende overzicht in combinatie met die hoge eisen die ik stelde, zorgde ervoor dat het me gewoon niet lukte om te beginnen.

”

Tijdens het typen merk ik weer hoe fijn ik het vind om te schrijven

Hoe heb ik het nu dan toch aangepakt, en hoe is het me gelukt om nu mijn eerste blog te schrijven? Ik ben hiervoor begonnen met het maken van een stappenplan, om grip te krijgen op de omvang en zo het overzicht weer terug te krijgen. Vervolgens heb ik het nog een aantal dagen uitgesteld :P. Daarna ben ik maar gewoon begonnen met typen, want ja- wat maakt het uit als het niet in een keer fantastisch is? En nu, tijdens het typen merk ik weer hoe fijn ik het vind om te schrijven. Het helpt me om mijn gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen, om de inzichten die ik krijg tijdens mijn afspraken in de revalidatie te internaliseren en om mijn hoofd leeg te maken. Dit is voor mij ontspanning. Daarnaast merk ik dat ik nu dankzij mijn revalidatie ook veel meer open sta voor contact met deelgenoten (klinkt wat positiever dan ‘lotgenoten’ vinden jullie niet?) en dat het voor mij heel helpend is om vrienden, familie en geïnteresseerden een kijkje te geven in hoe mijn leven met MS er nu eigenlijk uitziet. Op deze manier hoop ik dat ik de MS een plekje kan geven, ik beter word begrepen door mijn omgeving en ik vooral lekker ANDREA kan zijn.