Bula!!
Vandaag lig ik helaas een dagje ziek op bed, maar dat geeft me wel mooi de tijd om weer een blog te schrijven. Veel kinderen en mensen zijn hier ziek in Fiji, want het is winter geworden;). Kinderen verschijnen in winterjassen op school met mutsen op en sjaals om (ik maak geen grapje!) – en tja dat moet ook wel, want het is nog maar 25-30 graden!!! Haha. Maar goed, het is wel degelijk wat koeler met wat meer wind, dus voor mij echt heerlijk! Maar dit is kennelijk het moment dat de Fijians griep krijgen door het temperatuur verschil en joepie ik ben denk ik aangestoken door mijn schattige, snotterende kleutertjes! Ik dacht dat ik voor die bacteriën inmiddels wel immuun was, maar helaas! Mijn keel speelt op en ik heb een loopneus, maar mijn hostmum zorgt erg goed voor me en een dagje rust is ook niet verkeerd:), hopelijk voel ik me snel weer beter. Ik neem in ieder geval extra vitamientjes, veel fruit, thee en de natuurlijke middeltjes van m’n hostmum – I will be fine:). Na mijn vorige blog heb ik een rustig weekend gehad. Die zaterdag regende het heel heel erg hard, dus lekker een dagje thuis en dat kon ik goed gebruiken! Ik heb even goed bijgetankt en voelde me daarna veel beter! De zondag zijn we wezen ziplinen met een gezellige, grote groep vrijwilligers. Ziplinen is een soort hele grote kabelbaan. Ze hadden daar midden in de jungle vijf ziplines paraat voor ons en we hebben het rondje twee keer gedaan. Het was erg leuk!! De lunch was inclusief en na de lunch hebben we een jungle wandeling gedaan en hebben we in een waterval gezwommen! Dat was een hele leuke dag!
Vorige week was het natuurlijk gewoon weer tijd om te werken, de tweede week bij mijn kleuters. De opkomst van de kinderen varieert elke dag, want school is hier in Fiji niet verplicht, meestal hebben we rond de 30 kinderen, dus dat is met vijf leerkrachten/vrijwilligers een luxe zou je denken. Maar de kleuters hier zijn toch wel echt een tikkeltje anders dan thuis (waar je gewoon in je eentje 30 kinderen hebt), en de vijf paar handen hier zijn hard nodig! In het begin wilde ik heel graag lessen geven en activiteiten bedenken en doen, maar ik voelde me na de eerste week een beetje teleurgesteld, want had het gevoel dat dat niet echt mogelijk was. De kleuters hier spelen heel erg veel. Daarnaast hebben de leerkrachten als doel gesteld dat de kinderen alle letters van het alfabet moeten leren en daar zijn ze elke dag als enige leeractiviteiten mee bezig. Ik wist niet zo goed waar ik dan mijn activiteiten kon doen en ik kreeg er ook niet echt ruimte voor. Ook is het niet zo makkelijk voor mij om maar even de klas over te nemen, want het gaat er hier toch allemaal wel echt anders aan toe. En daarnaast vertrek ik over een paar weken weer, dus het is belangrijk dat de kinderen wel gericht blijven op hun eigen vaste leerkrachten. Daarom heb ik na een week mijn doelen en verwachtingen een beetje bijgesteld. Ik probeer me nu meer te focussen op de leerkrachten en het onderwijs – om dat met mijn kennis en ervaring wat efficiënter in te richten en lessen aantrekkelijker en effectiever te maken. En dat gaat me goed af en het geeft voldoening als ik zie dat ze mijn ideeën toepassen. Het geeft NOG meer voldoening om te zien dat de kinderen met deze nieuwe en effectievere lessen de stof veel beter en sneller tot zich nemen en eigen maken. Ik heb ook het gevoel dat mijn hulp en aanwezigheid op deze manier een structurele en permanente bijdrage levert, want ook als ik straks weer weg ben kunnen zij zelf deze ideeën blijven toepassen. Dus nu ik dit voor mijzelf heb besloten en aan het toepassen ben voel ik me wat meer op mijn plek in de klas. Daarnaast help ik daar waar kan met het begeleiden en sturen van kleine groepjes en individuele kinderen en is het altijd weer een uitdaging om ongemotiveerde kinderen te motiveren en toch aan het werk te krijgen. Leuk dat ik hierover ook tips kan geven aan de andere vrijwilligers:).
Het is wel weer echt back to basic op school. De werkbladen en kleurplaten worden met de hand getekend en geschreven. In de eerste week heb ik samen met Miss Buna (een van de vaste leerkrachten) 60 werkbladen zitten tekenen/schrijven. Inmiddels hebben ze een kopieermachine en hoeven we er maar 1 te schrijven en 1 kleurplaat te tekenen, en kunnen we vervolgens kopieën maken. Maar nog steeds is het bijzonder inefficiënt en erg tijdrovend! Ik heb een middagje in de Projects Abroad office doorgebracht achter de computer om voor de komende 10 thema’s (elk thema duurt een week) liedjes en versjes te zoeken die we de kinderen kunnen leren. Daar waren de leerkrachten heel erg blij mee en het is leuk om te horen dat alle versjes en liedjes gebruikt worden. Verder gaan pap en ik ook maar voor de komende thema’s in the office kleurplaten zoeken, zodat ze niet meer elke ochtend zelf een kleurplaat hoeven te tekenen. Scheelt weer;). Daarnaast moet ik elke keer weer glimlachen als ik merk dat mijn blanke verschijning heel bijzonder is voor deze kinderen. Soms ben ik wat aan het uitleggen aan een kind en staart het kind me alleen maar aan zonder ook maar enigszins te reageren op hetgeen dat ik zeg. Als ik vervolgens vraag wat hij aan het doen is en of er iets aan de hand is, krijg ik het dromerige antwoord: ‘jij hebt groene ogen’. Tja dat klopt, ALLE kids hebben hier donker bruine / zwarte ogen dus dat is heel bijzonder voor de kids. Of dat een kind mijn haar aanraakt en voelt en vervolgens zegt: ‘wauw jouw haar is mooi’. Ook al weer iets waar ik me niet bewust van ben, maar iedereen heeft hier krulletjes / kroesachtig haar, dus mijn steile, gladde lange haren zijn ook al iets bijzonders. Er is ook een meisje die heel graag naast me zit en altijd even mijn arm aait en zegt: ‘ah jij bent koud en zo zacht’. Tot slot zei een jongetje tegen me dat ik wel echt een ‘beautiful girl’ ben – zo jong en nu al een charmeur;), ja leuk om die simpele dingen waarover deze kids zich verwonderen te zien en horen. Naast leuk en bijzonder is het werken op school soms ook erg vermoeiend. Ik werk alleen maar in de ochtenden, maar het voelt soms wel als een hele dag (of zelfs 2;-) ). De kinderen zijn erg druk, sommigen zijn erg stout, anderen juist weer heel erg stil en onopvallend, het continu Engels praten en uitleggen kost toch ook nog wel de nodige concentratie, het tempo is soms eeeerg langzaam (op z’n Fijians dus en dat is soms zo vermoeiend) en het is erg warm!
Maar boven alles voel ik me hier in Fiji heel erg fijn en prettig, ik denk vooral omdat iedereen zo lief, verwelkomend, warm en vriendelijk is. Ik word overal uitgenodigd voor het eten, op straat kom je iemand tegen en word je uitgenodigd om kava met ze te drinken, een kind uit de klas rijdt langs met haar vader in de auto en er wordt me een lift aangeboden – echt bijzonder. In de klas heb ik van een moeder een waaier gekregen, omdat het zo warm is voor mij en andere moeders geven lekkere Fijian hapjes mee aan hun kinderen zodat wij het kunnen proeven. Het is natuurlijk niet zo dat ALLE Fijians vriendelijk zijn, want ik heb ook al een paar onvriendelijke Fijians ontmoet hoor;). Bijvoorbeeld in de winkels in Nadi. Verkopers hebben hier de attitude om je zowat de winkel in te trekken en je wat te verkopen. En sommigen zijn heel erg naar en te opdringerig – daar kunnen ze nog wat van leren, want op die manier koop ik er juist niets! Ook (de onofficiële) taxi chauffeurs kunnen erg vervelend en opdringerig zijn, vooral naar toeristen toe. Ook al zie ik er misschien wel uit als een toerist, ik weet inmiddels wel beter en kan ze allemaal afpoeieren. Ik heb me in ieder geval nog nooit onveilig of ongemakkelijk gevoelt, dus dat is het belangrijkst!
Oh nu vergeet ik nu bijna te vertellen dat ik de afgelopen twee weken een kamergenootje heb gehad: Katherine uit Canada, 23 jaar en het was echt een gezellige bedoeling. Ik zag er een beetje tegenop in het begin, maar het ging echt goed en het was zo gezellig. Elke dag na school zijn we eropuit gegaan en ook vorig weekend hebben we samen doorgebracht. We hebben veel geshopt (souvenirs!!), gekletst, gelachen en op het strand gelegen. Vorig weekend hebben we een cruise gemaakt naar het South Sea island. Daar hebben we gesnorkeld, heerlijk genoten en aan ons tintje gewerkt;). Daarna zijn we langs alle eilanden van de Mamanuca Islands gevaren en wauw wat heb ik weer veel mooie plekjes van Fiji mogen zien! Op zondag wilden we de Garden of the Sleeping Giant gaan bezoeken (een tuin aan de voet van de berg de Sleeping Giant), maar we waren te lui en zijn uiteindelijk de hele dag in een resort op het strand neergeploft! Afgelopen maandag na school hebben Melanie, Katherine en ik een tweede poging gedaan om naar de Garden te gaan en dat was een heel avontuur. Eerst moesten we een uur op de goede bus wachten, daarna kwamen we eindelijk aan en bleek het drie kwartier later al dicht te gaan…. Dus we hebben speedy een rondje gewandeld, het is een tuin met super veel orchideeën en een beetje een jungleachtige wandeling (leuk, maar het was maar goed dat het voor ons vrijwilligers gratis was;)). En daarna moesten we weer naar huis, maar bleek dat er geen bussen meer reden…. Dus tja daar stonden we dan in de middle of nowhere. Uiteindelijk zijn we niet al te veel later heelhuids weer thuis aangekomen en het was een heel avontuur, maar we voelden ons helemaal één met de locals (lees; 40 min in de bloedhitte over keien lopen, meeliften in de achterbak van een pick up car en in een busje vol Fijians zitten – TOP!).
Ik denk dat ik echt eindeloos kan blijven vertellen, schrijven, denken over wat ik hier allemaal zie en doe en beleef en voel. Maar ik ga het hier maar weer bij laten voor vandaag. Hopelijk heb ik jullie weer een beetje een indruk kunnen geven van mijn leventje hier! Vinaka (dankjewel) weer voor het lezen!! En tot de volgende blog!
Moce! (Bye, tot ziens …)
