Nu alles hier een beetje in balans is thuis heb ik echt weer zin om te gaan schrijven. Ik was natuurlijk nog bezig met het schrijven over de weg naar het zwanger worden, het zwanger zijn en dat in combinatie met mijn MS. Inmiddels wil ik ook heel graag verder schrijven over mijn bevalling en het mama zijn. Maar in mijn hoofd voelt het beter om deze reeks chronologisch gezien voort te zetten, haha. Dus we springen even terug naar het moment van onze eerste echo!
Wauw. We zijn zwanger. Na alle twijfels, angsten, zorgen en onzekerheden, is het gelukt! Wij worden papa en mama. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, heb ik wel zes zwangerschapstests gedaan, maar allemaal wezen ze hetzelfde uit. We zijn écht zwanger. Nog steeds vol ongeloof maakte ik de eerste afspraak met de verloskundige. Deze vond plaats toen ik ongeveer acht weken zwanger was, op 19 december 2019. Rete zenuwachtig gingen Wouter en ik er samen naar toe. Ik moest zorgen dat ik veel had gedronken en mocht niet plassen. Door de MS heb ik al een zwakke blaas, in combinatie met spanning / zenuwen, maakte dat dit echt een beproeving was. Nadat ik dit had aangegeven bij de receptie en we naar binnen konden, besloten we direct te starten met de echo, zodat ik daarna naar het toilet kon. Ik ging liggen en zoals je misschien al wel kunt raden zat mijn hoofd weer vol met allerlei gedachten en vragen: Wat nou als er geen hartje klopt, wat nou als er iets mis is, wat nou als mijn stomme MS lijf me voor de gek houdt en ik helemaal niet zwanger ben. Wat nou… Wat nou… Wat nou… Ik besef me, nu ik hier achteraf op terugblik dat ik het, tot op de dag van vandaag nog zo ontzettend moeilijk vind om te vertrouwen op mijn lijf.
”
Ja, ik zie niet één, maar twee hartjes kloppen.
Maar de verloskundige zette het echoapparaat op mijn buik en begon te kijken. Ik met ingehouden adem op de tafel, Wouter met klamme handjes naast me. En het bleef stil. Ik zag allerlei donkere en lichte vlekken langskomen op de echo, maar had geen idee wat ik zag, en de verloskundige zei maar niets. Tot ze zei: ‘ik moet even heel goed kijken, en dat ga ik nu ook even inwendig doen om het echt zeker te weten’. Ik mocht even snel naar het toilet om vervolgens weer te gaan liggen. Nadat ze het echo ding had ingebracht zei ze: ‘ja, ik zie niet één, maar twee hartjes kloppen’…….
Wauw. Oke. Hier hadden we nog grapjes over gemaakt: ‘stel je nou voor dat het er twee zijn, hahahaha’. Twee hartjes. Als jullie me inmiddels een beetje kennen, kun je ongetwijfeld raden dat mijn hoofd direct vol zat met allerlei gedachten. Volgens Wouter kreeg ik rode konen, kon ik alleen maar ‘o my god’ zeggen en keerde ik helemaal in mezelf. Wouter kreeg nog klammere handjes, die mij overigens goed vasthielden, begon een beetje te grinniken, en daar is hij niet meer mee gestopt. We lieten de informatie die volgde een beetje over ons heen komen. ‘Ja het zijn inderdaad twee hartjes, ik zie 1 placenta en geen tussenschot. Dat betekent dat het naar alle waarschijnlijkheid een monochoriale monoamniotische tweeling is’. In spreektaal is dit een eeneiige tweeling die niet alleen een placenta delen maar ook een vruchtzak, de meest spannende en risicovolle tweelingzwangerschap lieten we ons vertellen. We kregen een verhaal te horen met cijfers, feiten, risico’s en werden daarna direct doorverwezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis voor verdere begeleiding tijdens onze zwangerschap.
Ik vind het nog steeds ontzettend moeilijk om te vertrouwen op mijn lijf.
Toen we weer buiten stonden, pakte we elkaar even goed vast en stonden we nog even met onze mond vol tanden. ZO dankbaar dat alles er goed uit zag, dat er hartjes te zien waren, dat ze niet op een gekke plek ingenesteld waren, etc. Maar ZO spannend wat ons nu allemaal te wachten stond. Twee kindjes….. Over überhaupt zwanger worden hebben we al zoveel getwijfeld en onzekerheden en angsten gehad (zie mijn eerdere blogs). We besloten er toen voor te gaan en hadden vertrouwen, en nu krijgen we niet één, maar twee kindjes! Hoe gaan we dit doen? Kunnen wij dit wel? Wat nou als de MS zich weer laat zien, dan moet Wouter voor 3 mensen zorgen. Past het wel in ons huis? Kunnen we het financieel gezien dragen? Hoe gaan we dat allemaal regelen? Zoveel vragen, zoveel zorgen.
Toen we thuis kwamen zijn we ons gaan inlezen over het ‘mono mono’ verhaal en opzoek gegaan naar positieve tweelingverhalen. We hadden even wat positieve vibes nodig. Nadat we lijstjes hadden gevonden met voordelen van tweelingen en we een beetje een beter beeld hadden van het traject met een mono mono tweeling, voelden we onszelf weer wat rustiger worden. Misschien had het zo moeten zijn. Een tweeling zal ongetwijfeld super zwaar worden, maar neemt ook weer mooie dingen mee. We hadden altijd de droom om 2 kindjes te krijgen, maar gezien mijn gezondheid hadden we ook zoiets van ‘we moeten eerst maar eens kijken hoe het gaat met één kindje, en misschien houden we het daar dan bij’. Nu wordt onze droom in één keer werkelijkheid, in een keer een compleet gezin. Het is ook best fijn, zoals we op internet konden lezen, dat we twee kindjes van dezelfde leeftijd hebben, die hopelijk een beetje eenzelfde ritme hebben, zodat ik als mama met MS ook af en toe mee kan slapen. Ze hebben altijd elkaar, om mee te spelen en voor steun, wat mij misschien ook af en toe wat ruimte geeft om even op de bank te gaan zitten en een beetje op te laden. En zo probeerden we onszelf positieve gedachten te geven. Het traject van een mono mono tweeling zou ook mega spannend worden, maar ook dit probeerden we maar zo positief mogelijk te bekijken.
”
De artsen stonden juichend naast het echo apparaat toen ze tóch een tussenschot vonden.
Tijdens de eerste echo in het ziekenhuis op 10 januari 2020, wat tevens de eerste termijnecho was, werd er weer uitgebreid naar onze kindjes gekeken. Met wel 3 echoscopisten en een gynaecoloog in de kamer waren ze druk op zoek, om te kijken of ze echt geen tussenschotje konden vinden. Na een grondige zoektocht stonden ze bijna met zijn drieën te juichen in de kamer, geen grapje. Er was toch een tussenschot te zien en dat was kennelijk héél goed nieuws. Onze kindjes deelden wel een placenta maar hadden ook hun eigen vruchtzak. Het plan voor onze zwangerschap veranderde ineens drastisch. De kindjes hoefden niet sowieso al met 32 weken gehaald te worden, maar kunnen als alles goed gaat tot 37 weken blijven zitten. Wauw, wat een goed nieuws. Voor ons wel even schakelen, want we hadden onszelf al helemaal gerustgesteld in het aanvankelijke scenario. Maar natuurlijk is dit nieuwe scenario voor de kindjes vele malen gunstiger! Onze zwangerschap veranderde van een mono mono zwangerschap naar een monochoriale biamniotische zwangerschap. We zouden wel iedere twee weken een echo en uitgebreide controle krijgen, omdat ook aan deze vorm van een tweelingzwangerschap de nodige risico’s kleefden. Maar voor deze ‘controlfreak’ en bevestigingszoeker hier, is dat eigenlijk alleen maar fijn.
De grootste risico’s die op de loer lagen waren het tweelingtransfusiesyndroom (TTS) en Tweeling anemie polycythemie sequentie (TAPS). Beide risico’s kunnen opspelen bij tweelingen die samen een placenta delen. Omdat eeneiige tweelingen, die samen een placenta delen, ook bepaalde bloedvaten delen kan er een ongelijke verdeling van bloed en vruchtwater ontstaan. Als je hier meer over wilt lezen kun je er op internet veel informatie over vinden, bijvoorbeeld op de site van de Nederlandse vereniging voor Ouders van Meerlingen (https://www.nvom.nl/kc-art/tweelingaandoeningen-zwangerschap/). Voor beide risico’s zijn wel behandelmethoden, maar ook hier zitten altijd risico’s aan verbonden. Daarom is het extra belangrijk dat ze dit heel goed blijven controleren en indien van toepassing zo snel mogelijk signaleren.
In mijn volgende blog zal ik hierover verder schrijven en ook in gaan op hoe mijn MS zich uitte tijdens mijn zwangerschap! Benieuwd? Hou dan mijn site goed in de gaten!
”Nu wordt onze droom in een keer werkelijkheid, in een keer een compleet gezin.